Gledano sa stajališta rasprostranjenosti bjeloglavih supova na području Sredozemlja, te ako hipotetički uzmemo u razmatranje kvarnersku populaciju kao metapopulaciju, pitamo se što se može dogoditi ako ova izumre? Može se kolonizirati jedinkama koje će doći iz šire populacije (tj. one koja je opstala, nije izumrla) iste vrste. Populacija može ostati izumrla, tj. prostor na kojem su supovi obitavali ostaje nezaposjednut tom vrstom. Populacija može biti i rekolonizirana ljudskom intervencijom, reintrodukcijom vrste u prijašnje stanište. Iako je tip dinamike populacije karakteriziran čestim lokalnim izumiranjima i rekolonizacijama prirodni obrazac za mnoge vrste (Andrewartha 1954), na primjeru areala na području Hrvatske vidimo drukčiju situaciju. Složenost dinamike povećana je razlikama među populacijama u terminima nosivog kapaciteta, stope rasta i veličine okolišnih promjena koje preživljavaju. Rizik izumiranja jedne populacije određen je čimbenicima kao što su veličina populacije, demografski parametri (produktivnost, preživljavanje, gustoća naseljenosti i demografska i okolišna stohastičnost, koja uzrokuje varijacije u ovim parametrima). Rizik izumiranja metapopulacije ili vrste ne ovisi samo o navedenim čimbenicima, nego i o onima koji karakteriziraju interakcije između tih populacija (Akçakaya 1999).

Populacije bjeloglavih supova u sredozemnoj regiji imaju prostornu strukturu. Populacija najveće brojnosti nalazi se u Španjolskoj (18.000 parova ptica) (Slotta-Bachmayr 2004), reintroducirane su populacije u francuskim Alpama (Vercors, Baronnies, Verdon), Massif Central (Grands Caussess), rezervatu Lago di Cornino kraj Udina u Italiji, mala umjetna populacija obitava u Salzburgu, Austrija (hranilište u Salzburg ZOO-u). Manje su populacije u Srbiji, Makedoniji, Bugarskoj, Grčkoj, Turskoj, Izraelu, Cipru, Krimu. Iz podataka o prostornoj rasprostranjenosti markiranih i prstenovanih supova (Sušić 2000) očito je da se jedinke iz tih populacija međusobno miješaju, no nema dovoljno podataka u kojoj mjeri. Subadulti hrvatske populacije često naseljavaju druge kolonije i tamo ostaju, stalno ili privremeno (primjeri gniježđenja supova iz kvarnerske kolonije u rezervatu Lago di Cornino kraj Udina u Italiji i Naxosu u Grčkoj) (Sušić usmeno). Populacijska struktura na razini Sredozemlja može se hipotetički promatrati kao skup metapopulacija. Metapopulacija je skupina populacija iste vrste koje mogu izmjenjivati jedinke putem migracije (Akçakaya 1992). Za dinamiku metapopulacija karakteristične su lokalna izumiranja i rekolonizacije. Samo je potrebno analizirati zbog kojih su čimbenika ptice napustile neko područje. Ako je to zbog uznemiravanja na gnjezdilištima i učestalog trovanja kao npr. na Krku, kolike su šanse da se supovi ponovno počnu gnijezditi na tom području ako se ne uklone navedeni uzroci? Neka područja mogu postojati kao «fontane» koje stalno proizvode nove jedinke u suvišku, dok druge djeluju kao «lijevci» koji ovise o imigrantima da bi se održale (Newton 1991).